home alone
Door: joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
20 December 2013 | Kenia, Watamu
Hallo iedereen!
Het is weer een tijdje geleden dat ik een verslagje heb geschreven. Er is niet heel veel nieuws spectaculairs gebeurt, maar aan de andere kant gebeurt er elke dag zoveel. Na mijn trip door het binnenland begon mijn werk op het nieuwe project weer. Ik fiets nu elke dag 45 minuten heen en 45 terug wat soms best wel vermoeiend is. Op het project leven nu de kok, haar dochter en 3 zoons en 4 andere kindjes waarvan Father Bapu liever niet had dat ze naar hun gardians gingen. Ze wonen in een klein hutje naast waar het huis moet gaan komen. Toen ik weer bij het project aankwam was het in het begin een beetje teleurstellend omdat het huis af moet, maar toen ik aankwam was het precies hetzelfde als hoe ik het had achtergelaten. Paul was die weken op de boerderij aan het werk dus kon niks doen. Hoe de bouwplek eruit zag in het begin: De muren komen ongeveer tot kniehoogte en hebben een sterke fundering. Tussen de muren was het gewoon een diep stuk waarbij je tot het zand kon zien. Naast het 'huis' lagen grote steen brokken (koraalsteen) en de bouwstenen voor het huis. Op de dag dat ik aankwam begon ik de grote brokken koraalsteen het huis in te brengen tussen de muren waar de vloer moest komen. Het kostte me (met de hulp van Sam die later kwam) 3 dagen om de eerste laag gesjouwd te krijgen. Op mn tweede dag kwam Sam op Jombas. Hij was er toen Jombas startte (6 jaar geleden) en had nu niks te doen dus had besloten naar Jombas te komen. Het is echt een goeie kerel en goede vriend van mij geworden. In het begin toen hij mij zag werken was hij heel erg onder de indruk dat een mzungu (blanke) zo voor niks kan werken en hij zei dingen als: "You've showed me how to be a man" "You've learned me how to work" "I belief meeting you has been part of my salvation" Kortom, hij zei dat hij erg veel respect voor me had. Als je meerdere dagen zo samen werkt en praat en lacht word je betere vrienden en hij vertelde mij dat toen hij 13 was (hij is nu 21) hij bij zn moeder wegmoest omdat zij geen geld had om voor hem te zorgen (zn vader stierf toen Sam 6 maanden was) en moest hele dagen en nachten op het land werken en het enige wat hij kreeg was 200 Sh (2 euro) per dag of soms zelfs gewoon alleen een bordje eten savonds. Hij sliep dan buiten waarbij soms slangen over hem heenkropen. Dat zo iemand zoveel respect voor jou heeft hoe jij als blanken een paar steentjes hakt is echt bizar. We droegen dus de stenen naar binnen en daarna sloegen we ze met een hamer in kleine stukjes. Mijn handen zaten altijd helemaal onder de blaren, maar het voelt echt goed om je lekker helemaal stuk te werken en stenen te breken. Na anderhalve week hadden we de eerste laag op een gelijk niveau geslagen maar was het niet hoog genoeg. Samen met Paul en Daniel, die kwamen helpen hebben we toen een tweede laag naar binnen gebracht en in kleine stukjes geslagen. Afgelopen woensdag hebben we het afgerond en de vloer is nu gelijkmatig en heeft alleen nog cement nodig. Daniel is de jongen die op de oude Jombas locatie verblijft in zn eentje om daar schoon te maken. Hij is echt iemand die op straat is opgegroeid en vertelde dat als hij Jombas ziet dat hij graag had gehad dat iemand hem zo had geholpen toen hij op de straat moest overleven. Gewoon aan de manier waarop hij stenen hakt en hoe hij praat merk je dat het echt iemand is die mentaal ijzerijzersterk is en echt gehard door het leven. Het werd ook een vriend van mij maar ik heb maar een paar dagen met hem gewerkt. Het werk was altijd gezellig en we hebben veel gelachen en het voelde goed. Naast het werken speelde we ook voetbal met de kinderen als we een pauze namen en dat was ook heel leuk. Daniel is nu weer aan het werk bij het oude Jombas en Sam is gister vertrokken naar Nairobi, waar hij hoopt een baan te vinden in Qatar en een vliegticket te kunnen verdienen om daar te gaan werken. Vandaag was Paul weer bij de boerderij en ik bij het nieuwe Jombas met de kok en de kinderen waarmee ik het prima kan vinden. Father Bapu is aan het proberen geld te verzamelen om het gebouw te kunnen betalen, omdat het wel echt gebouwd moet worden door mensen die weten hoe het gebouwd moet worden en alles (incl de materialen) kost gewoon veel geld en nog niet al het geld is er. Het is dus elke dag afwachten of de fundi's (de mensen die komen bouwen) komen of niet. Vandaag heb ik een diep gat gegraven en was bezig om bushes (struikjes) om te hakken en in de kuil te gooien en te verbranden. De bushes is eigenlijk gewoon onkruid en er kunnen slangen schuilen dus moeten ze weg. Dinsdag of woensdag hadden we een slang van meer dan een meter gedood. Aan het eind van de dag kwamen er bezoekers en de kindjes zongen liedjes en kregen snoepjes en het was heel leuk. Een verhaaltje dat ik toch wil delen omdat ik het wel heel speciaal vind: Het is denk logisch dat als je een lange tijd met een groep kindjes werkt dat je met sommige kindjes een speciale band krijgt. Ik heb dat met George. George is een jongetje van 10 jaar en de kleine broer van de leider John (13 jaar). Hij staat eigenlijk altijd in de schaduw van zn grote broer die ontzettend veel doet bij Jombas (koken wassen brandhout vinden, helpen met stenen hakken) en is een echte leider, waar ik zeker tegenop kijk. Op de oude locatie was George altijd een beetje een buitenbeentje omdat de kindjes van Jombas altijd nummer 1,2 of 3 van hun klas waren, maar alleen George zat altijd in de middenmoot. Ik heb weleens gezien dat hij geslagen werd omdat hij als enige 0% had terwijl de rest 90 of 100% had voor een toets. Je zag ook als er een vraag aan de groep werd gesteld dat hij als eerste opstond om te antwoorden, maar als hij een beurt kreeg sloeg de angst toe en wist hij niet wat ie moest zeggen. Ik ging hem helpen met lezen en schrijven en liet hem zeggen : "I am smart" en "I am a winner" en als de kindjes van Jombas gingen slapen zong ik slaapliedjes voor ze. Ik wilde George echt helpen met zn zelfvertrouwen en vertelde hem dus dat hij heel slim was enz. Toen ik terugkwam van mijn trip door het binnenland waren hij en John er nog niet, Father Bapu bracht ze een aantal dagen later. Toen de deur openging rende George naar buiten en dook onder een jongetje door dat hem een knuffel wilde geven en sprong regelrecht in mn armen. Vandaag was ik erg moe en wilde even slapen dus ging op een matras liggen. George pakte een stoel ging naast me zitten en een Keniaans slaapliedje zingen, toen ik vroeg wat het betekende: "slaap zacht, mijn broer". Zoals ik eerder vertelde kwamen er bezoekers die de kindjes en mij en iedereen snoep gaven en hoewel ik al flink wat snoepjes had gekregen en snoep voor de kindjes 1000x zo speciaal is dan voor mij, moest ik van hem per sé een snoepje van hem aannemen en opeten en hij wilde er geen terug. Dit is een voorbeeld denk ik van als je mensen liefde geeft, je het aan het einde allemaal terugkrijgt en het deed me echt wat, ik voelde me heel speciaal:). Oh bijna vergeten de titel uit te leggen. Mijn gastgezin was van 6 december tot 16 december op familiebezoek in het binnenland dus leefde ik alleen in het huis tussen de Kenianen, maar dat is prima verlopen. Dat was het wel weer voor nu. Ik kijk erg uit naar Keniaans Kerstmis en Nieuwjaar en zal wel weer een verslag uitbrengen over hoe ze dat hier vieren! Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties en het lezen van me blog:)
Kwaheri!
Het is weer een tijdje geleden dat ik een verslagje heb geschreven. Er is niet heel veel nieuws spectaculairs gebeurt, maar aan de andere kant gebeurt er elke dag zoveel. Na mijn trip door het binnenland begon mijn werk op het nieuwe project weer. Ik fiets nu elke dag 45 minuten heen en 45 terug wat soms best wel vermoeiend is. Op het project leven nu de kok, haar dochter en 3 zoons en 4 andere kindjes waarvan Father Bapu liever niet had dat ze naar hun gardians gingen. Ze wonen in een klein hutje naast waar het huis moet gaan komen. Toen ik weer bij het project aankwam was het in het begin een beetje teleurstellend omdat het huis af moet, maar toen ik aankwam was het precies hetzelfde als hoe ik het had achtergelaten. Paul was die weken op de boerderij aan het werk dus kon niks doen. Hoe de bouwplek eruit zag in het begin: De muren komen ongeveer tot kniehoogte en hebben een sterke fundering. Tussen de muren was het gewoon een diep stuk waarbij je tot het zand kon zien. Naast het 'huis' lagen grote steen brokken (koraalsteen) en de bouwstenen voor het huis. Op de dag dat ik aankwam begon ik de grote brokken koraalsteen het huis in te brengen tussen de muren waar de vloer moest komen. Het kostte me (met de hulp van Sam die later kwam) 3 dagen om de eerste laag gesjouwd te krijgen. Op mn tweede dag kwam Sam op Jombas. Hij was er toen Jombas startte (6 jaar geleden) en had nu niks te doen dus had besloten naar Jombas te komen. Het is echt een goeie kerel en goede vriend van mij geworden. In het begin toen hij mij zag werken was hij heel erg onder de indruk dat een mzungu (blanke) zo voor niks kan werken en hij zei dingen als: "You've showed me how to be a man" "You've learned me how to work" "I belief meeting you has been part of my salvation" Kortom, hij zei dat hij erg veel respect voor me had. Als je meerdere dagen zo samen werkt en praat en lacht word je betere vrienden en hij vertelde mij dat toen hij 13 was (hij is nu 21) hij bij zn moeder wegmoest omdat zij geen geld had om voor hem te zorgen (zn vader stierf toen Sam 6 maanden was) en moest hele dagen en nachten op het land werken en het enige wat hij kreeg was 200 Sh (2 euro) per dag of soms zelfs gewoon alleen een bordje eten savonds. Hij sliep dan buiten waarbij soms slangen over hem heenkropen. Dat zo iemand zoveel respect voor jou heeft hoe jij als blanken een paar steentjes hakt is echt bizar. We droegen dus de stenen naar binnen en daarna sloegen we ze met een hamer in kleine stukjes. Mijn handen zaten altijd helemaal onder de blaren, maar het voelt echt goed om je lekker helemaal stuk te werken en stenen te breken. Na anderhalve week hadden we de eerste laag op een gelijk niveau geslagen maar was het niet hoog genoeg. Samen met Paul en Daniel, die kwamen helpen hebben we toen een tweede laag naar binnen gebracht en in kleine stukjes geslagen. Afgelopen woensdag hebben we het afgerond en de vloer is nu gelijkmatig en heeft alleen nog cement nodig. Daniel is de jongen die op de oude Jombas locatie verblijft in zn eentje om daar schoon te maken. Hij is echt iemand die op straat is opgegroeid en vertelde dat als hij Jombas ziet dat hij graag had gehad dat iemand hem zo had geholpen toen hij op de straat moest overleven. Gewoon aan de manier waarop hij stenen hakt en hoe hij praat merk je dat het echt iemand is die mentaal ijzerijzersterk is en echt gehard door het leven. Het werd ook een vriend van mij maar ik heb maar een paar dagen met hem gewerkt. Het werk was altijd gezellig en we hebben veel gelachen en het voelde goed. Naast het werken speelde we ook voetbal met de kinderen als we een pauze namen en dat was ook heel leuk. Daniel is nu weer aan het werk bij het oude Jombas en Sam is gister vertrokken naar Nairobi, waar hij hoopt een baan te vinden in Qatar en een vliegticket te kunnen verdienen om daar te gaan werken. Vandaag was Paul weer bij de boerderij en ik bij het nieuwe Jombas met de kok en de kinderen waarmee ik het prima kan vinden. Father Bapu is aan het proberen geld te verzamelen om het gebouw te kunnen betalen, omdat het wel echt gebouwd moet worden door mensen die weten hoe het gebouwd moet worden en alles (incl de materialen) kost gewoon veel geld en nog niet al het geld is er. Het is dus elke dag afwachten of de fundi's (de mensen die komen bouwen) komen of niet. Vandaag heb ik een diep gat gegraven en was bezig om bushes (struikjes) om te hakken en in de kuil te gooien en te verbranden. De bushes is eigenlijk gewoon onkruid en er kunnen slangen schuilen dus moeten ze weg. Dinsdag of woensdag hadden we een slang van meer dan een meter gedood. Aan het eind van de dag kwamen er bezoekers en de kindjes zongen liedjes en kregen snoepjes en het was heel leuk. Een verhaaltje dat ik toch wil delen omdat ik het wel heel speciaal vind: Het is denk logisch dat als je een lange tijd met een groep kindjes werkt dat je met sommige kindjes een speciale band krijgt. Ik heb dat met George. George is een jongetje van 10 jaar en de kleine broer van de leider John (13 jaar). Hij staat eigenlijk altijd in de schaduw van zn grote broer die ontzettend veel doet bij Jombas (koken wassen brandhout vinden, helpen met stenen hakken) en is een echte leider, waar ik zeker tegenop kijk. Op de oude locatie was George altijd een beetje een buitenbeentje omdat de kindjes van Jombas altijd nummer 1,2 of 3 van hun klas waren, maar alleen George zat altijd in de middenmoot. Ik heb weleens gezien dat hij geslagen werd omdat hij als enige 0% had terwijl de rest 90 of 100% had voor een toets. Je zag ook als er een vraag aan de groep werd gesteld dat hij als eerste opstond om te antwoorden, maar als hij een beurt kreeg sloeg de angst toe en wist hij niet wat ie moest zeggen. Ik ging hem helpen met lezen en schrijven en liet hem zeggen : "I am smart" en "I am a winner" en als de kindjes van Jombas gingen slapen zong ik slaapliedjes voor ze. Ik wilde George echt helpen met zn zelfvertrouwen en vertelde hem dus dat hij heel slim was enz. Toen ik terugkwam van mijn trip door het binnenland waren hij en John er nog niet, Father Bapu bracht ze een aantal dagen later. Toen de deur openging rende George naar buiten en dook onder een jongetje door dat hem een knuffel wilde geven en sprong regelrecht in mn armen. Vandaag was ik erg moe en wilde even slapen dus ging op een matras liggen. George pakte een stoel ging naast me zitten en een Keniaans slaapliedje zingen, toen ik vroeg wat het betekende: "slaap zacht, mijn broer". Zoals ik eerder vertelde kwamen er bezoekers die de kindjes en mij en iedereen snoep gaven en hoewel ik al flink wat snoepjes had gekregen en snoep voor de kindjes 1000x zo speciaal is dan voor mij, moest ik van hem per sé een snoepje van hem aannemen en opeten en hij wilde er geen terug. Dit is een voorbeeld denk ik van als je mensen liefde geeft, je het aan het einde allemaal terugkrijgt en het deed me echt wat, ik voelde me heel speciaal:). Oh bijna vergeten de titel uit te leggen. Mijn gastgezin was van 6 december tot 16 december op familiebezoek in het binnenland dus leefde ik alleen in het huis tussen de Kenianen, maar dat is prima verlopen. Dat was het wel weer voor nu. Ik kijk erg uit naar Keniaans Kerstmis en Nieuwjaar en zal wel weer een verslag uitbrengen over hoe ze dat hier vieren! Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties en het lezen van me blog:)
Kwaheri!
-
20 December 2013 - 19:08
Bart:
Hey maat leuk om te lezen!! Nog geen problemen gehad met die politiecontroles op de weg naar je stage?
Keep up the good work!! Heb je epke sonderland nog gemaild trouwens? Hahah -
20 December 2013 - 19:15
Jeanny:
Hé Joost, wederom weer een mooi verhaal. Leuk dat je met sommige kinderen een speciale band hebt en zoveel voor ze kan betekenen. TROTS OP JE. Ik wens je alsvast hele fijne dagen en een super gaaf, vet 2014. Ook van Jeroen, Dennis en Gerrit. Liefs Jeanny -
20 December 2013 - 20:05
Mama:
Hoi Joost,
Wat een fantastisch verhaal. Wat ontzettend mooi dat je zoveel kunt geven en zoveel terugkrijgt. Met tranen in m'n ogen heb ik het verslag gelezen. Maar ja, dat komt vast omdat ik je moeder ben.
Ga zo door!
Veel liefs mama. -
21 December 2013 - 10:34
Joeri:
Hee Joost ! Super mooi om te lezen wat voor dingen je allemaal doet. Doe je echt goed joh! Ga zo door. Veel plezier daar en heb een fijne Kerst -
21 December 2013 - 13:01
Gerard:
Hé Joost, leuk verslag weer. Voor vandaag in ieder geval eerst proficiat met je moeder, daarna ook fijne kerstdagen voor jou. Gelukkig is je familie weer thuis, dus is er in ieder geval
( lekker) te eten. Groet, Gerard -
21 December 2013 - 17:27
Rien:
Joost ik zit nu in Breda op een feestje en lees je verslag( niet echt gezellig natuurlijk)
Het ga je goed zo te lezen en als ik jouw kant op moest zou ik werkhandschoenen voor je meenemen, maar helaas je zult moeten wennen aan de blaren op je handen
Eigenlijk ben ik best wel een beetje jaloers op je
Ik stap zometeen in de auto en zet de ruitenwisser aan
Heb jij niet nodig natuurlijk ( altijd zon daar)
Geniet ervan en voorzichtig met vuurwerk
Fijne dagen Joost
Gr. Rien -
23 December 2013 - 21:45
Richard Mukuka:
Hoi Joost,
Ik vind dat je nog heel goed daar doet. Petje af jonge man. Ik ben nog steeds trots op je. Ik ben jaloers dat ik niet in Afrika met kerst ben. Volgens mij krijg je voor Kerstdagen kip en rijst. Dat is voor Afrika een speciale maaltijd voor Kerstdagen. Heel veel plezier en fijne dagen!
Richard Mukuka -
24 December 2013 - 12:09
Ingrid:
Hallo Joost, bedankt voor t (kerstverhaal) verslag weer leuk om te lezen en ontroerend, snap de gevoelens van je moeder wel.
Leuk dat je een band krijgt met de kinderen, wel hard werken daar.
Fijne Kerstdagen en tot je volgend verslag. groetjes Ingrid -
26 December 2013 - 14:42
Erika:
Hoi Joost, ik vond het ook een mooi kerstverhaal. Je doet goed werk en je krijgt er al meteen zoveel voor terug; vriendschap en liefde. Dat is toch waar het om gaat in het leven. Ik hoop dat het nieuwe tehuis gauw af komt. Wat een werk! Ben ook benieuwd hoe Kerst is (geweest), wens je nog een fijne dag vandaag en een spetterend Nieuwjaarsfeest! Groetjes, Erika -
26 December 2013 - 16:12
Laurens & Monique:
Hey Joost,
Wat heerlijk om weer wat van je te "horen" en wat een prachtig verhaal over jouw speciale band met George!
Fijn dat je zoveel kunt geven daar, zelfvertrouwen, vriendschap, liefde en noeste arbeid.
Het is een super ervaring en weet dat het hier in Nederland niet anders werkt;
wie goed doet, goed ontmoet!
Ook ik heb je verslag, wederom, met tranen rollend over mijn wangen gelezen.
Fantastisch dat je zo'n geweldig aanpassingsvermogen hebt.
Het is inmiddels 2e kerstdag, een kerstgroet zal je niet meer lezen. Ik wens je daarom alvast een hele gezellige jaarwisseling & een super 2014!
Groetjes uit de Kemelstede, ook van Laurens,
Monique
-
02 Januari 2014 - 11:04
Eugenie:
Hé Joost,
Wat ontzettend leuk dat je een kaart hebt gestuurd voor mijn verjaardag. Hartstikke bedankt!!
Verder wens ik je een heel goed nieuwjaar toe. Ik ben benieuwd hoe jij kerst en oud en nieuw hebt ervaren..
Groetjes,
Eugenie
-
02 Januari 2014 - 21:11
Inge Goetzee:
Hoi Joost!
We willen je veel geluk, gezondheid en alle goeds toewensen voor 2014!
Groetjes van Iva, Cas, Justin en Inge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
