Moving out
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
21 November 2013 | Kenia, Watamu
Hallo iedereen!
Ik heb al een tijdje niks geschreven en aangezien ik morgenavond een weekje wegben en nu tijd heb zal ik schrijven wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt. Ik wilde ook vermelden dat ik al het sponsorgeld heb gegeven (behalve de 20 euro van de buurman, die ik moest bewaren voor zwerfhondjes) voor de bouw van het nieuwe Jombas. Het is niet genoeg om alles te dekken, maar het zal zeker helpen en ze waren er erg blij mee. Ik zal verdergaan waar ik gebleven was, het weekend van 9 en 10 augustus, een weekend om nooit te vergeten! Father Bapu (de priester) had mij uitgenodigd om een weekend met hem mee te gaan, de plaatsen die hij bezocht, en om een vriend mee te nemen. Dus gingen ik en Bart (een vriend van hier) samen met Father Bapu op pad. We vertrokken zaterdag vanuit Malindi om een bruiloft te bezoeken in het plaatsje Marafaa. Het begon met de kerkdienst waar Father Bapu ook de mensen toesprak. Overal waren versieringen en de mensen dansten heel uitbundig en zongen, supergaaf om te zien. Het waren alleen maar Kenianen en niet veel mensen krijgen de kans om echt zo dicht bij de Keniaanse cultuur te staan, dus ik ben daar heel dankbaar voor. De mis was in het Swahili en duurt ong 2/3 uur, dus we dommelden soms een beetje weg, maar als er een lied kwam, was er weer volop energie en vrolijkheid om ons opgewekt te houden. Aan het eind toen we weer een beetje weg aan t dommelen waren, sprak Father Bapu ineens in het Engels dat hij bezoekers had meegenomen en of we ons wilden voorstellen. We zijn toen naar voren gegaan en hebben een kerk bomvol met Kenianen toegesproken, ons voorgesteld en het bruidspaar gefeliciteerd, in t begin megaspannend, maar achteraf supergaaf. Hierna ging het bruidspaar ergens heen voor een fotoshoot en aan het eind vroegen ze of ik, Bart en Father Bapu ook met de bruid en familie op de foto wilden en hebben dat natuurlijk gedaan. Als afsluiter kwam de hele gemeenschap naar het huis van het paar, waar ze een megapan met eten hadden en iedereen een vol boord eten kreeg. (pilau, rijst met vlees, een typische bruidsmaaltijd) Het volgende ritueel was de bruidscake snijden. De bruid en de bruidegom snijden dan de cake in stukjes en voeren elkaar cake met de vork, hierna voeren ze familie en een paar (belangrijke) gasten. Wij werden ook gevoerd door de bruid, een hele eer en supergaaf. Wij kenden daar niemand, maar de gastvrijheid in dit soort gemeenschappen is echt eindeloos. Hierna verlieten we de bruiloft en gingen we naar Tarasa, de parochie van Father Bapu (2,5 uur rijden, Father Bapu moet dit elke dag 2x doen als hij naar ons projectje in Malindi komt) We sliepen hier en gingen die zondag naar de mis in Tarasa. Het was zoals gewoonlijk een Keniaanse levendige mis, waar we ons weer moesten voorstellen, dit keer was het minder onverwacht. Aan het einde van de mis haalden ze geld op voor de kerk en liepen ze meer dan 20 rondjes met een mandje, waarbij arme Kenianen echt megaveel geld uitgaven dat wij ons echt verbaasde. Alles lijkt hier bijna om geld te draaien, zelfs bij de kerk. Hierna was er een feestelijke lunch met heerlijk eten en gingen we terug naar Malindi om savonds met mijn gastgezin en een pilsje voetbal te kijken in een café, een topweekend! De week die volgde heb ik bij het projectje gewerkt en zoveel mogelijk spullen ingepakt, samen met Paul, om de verhuizing voor te bereiden. We hebben in die week ook nog een ander weeshuis bezocht waar vrienden van mij werkte. Ik vond het geen fijne plek. Het was echt megagroot, sommige ruimtes waren niet eens bezet en er zaten meer dan 100 kindjes. Je kon duidelijk zien dat het management nooit elk kind aandacht kon geven en je zag heel weinig echt vrolijke kindjes, alleen als je ze echt leuk toesprak verscheen er weleens een lachje. Terug bij Jombas was ik blij dat ik deel mag zijn van Jombas, waar ieder kind meestal vrolijk en blij is. Zaterdag en zondag waren niet heel speciaal. Ik ging naar het projectje omdat er gewoon veel te doen was en zondag naar de kerk en nog even langs vrienden. Maandag aan het begin van de dag was het wachten op Father Bapu die met een pick-up zou komen. Het Keniaanse wachten gaat: "Yes, we're almost through (hij was in gesprek met politie, over mensen die spullen van de Jombas-compound hadden gestolen), I'll be there in a few minutes." Vervolgens, 2 uur later is ie er. Hij kwam aan het eind van de middag en we hebben tot savonds spullen uit het huis gehaald en naar een gehuurde kamer gebracht, zodat ze beschermt zijn tegen regen. Ik was rond 9 uur savonds thuis. De afgelopen 2 dagen hebben we ook elke dag een paar trips kunnen maken naar de gehuurde kamer en een paar naar het nieuwe Jombas (in de plaats Sabaki) Dinsdag kwam ik kwart over 12 snachts thuis en gister 9 uur savonds. Deze ochtend is het wachten tot Father Bapu komt met de pick-up vanuit Tarasaa en vandaag verwachten we de laatste trips te kunnen maken. Om een beeld te geven van dingen die je hoort of meemaakt: Dinsdagavond bleef ik om een gegeven moment met 2 kindjes bij Jombas om het huis verder leeg te ruimen en de anderen waren in Sabaki of onderweg om de koeien te verplaatsen. Vervolgens viel de stroom uit en zaten we met zn drieen in een pikdonker huis met alleen mijn mobiel als licht en moesten we 2 uur wachten. Diezelfde avond kon Father Bapu pas om 1 uur naar huis rijden (2 uur rijden) en was hij dus pas om 3 uur in Tarasa. Hij zou om 5 uur op moeten staan en de mis om half 7 leiden, hij had zich verslapen. Zoals hij zelf wel lachend kon toegeven de volgende dag: "The bell rang and Father Bapu was still asleep." We hebben ook tijdensde verhuizing zakken mais moeten sjouwen met zn drieën, waarvan Paul en Father Bapu zeiden dat ze meer dan 90 kg waren. Gisteren was de eigenlijk de laatste dag dat we in het huis van Jombas zouden blijven. De landlady kwam kijken en we wilden de sleutels teruggeven, omdat we eigenlijk ook gisteren konden verhuizen en alles afronden als we heel hard ons best deden, maar de landlady wees het af. Ze wilden dat we eerst het hele huis zouden verven, alles herstellen en in spiksplinternieuwe staat zouden afleveren. Je kunt nagaan dat er, nadat er 6 jaar lang 30, soms 50 kinderen hebben gezeten er flink wat beschadigd is, dus het zal heel duur en veel werk zijn, terwijl het huis ook al beschadigd was toen het aan Jombas werd verhuurd. Father Bapu blijft een priester en zoals hij zelf zegt, wilt hij niet met gekke, jalourse mensen in discussie gaan, dus heeft gezegd dat hij alle verantwoordelijkheid neemt en dit zal doen. Een tegenvaller dus voor Jombas, maar we komen er wel. Zoals ik aan het begin zei ga ik morgen een weekje weg. Bart is hier maar tot 1 December en wilde graag nog door het binnenland reizen. Mij leek dit ook wel gaaf, dus morgenavond nemen we de nachtbus naar Nairobi (busrit van 12 uur) en gaan vervolgens met onze rugzakjes een week reizen in het binnenland met zn tweeën. Het zal zeker een geweldige ervaring worden Voor zover mijn avontuur in Kenia, Kwaheri!
De foto's van het oude Jombas en de kindjes, staan als het goed is online
Ik heb al een tijdje niks geschreven en aangezien ik morgenavond een weekje wegben en nu tijd heb zal ik schrijven wat ik de afgelopen weken heb meegemaakt. Ik wilde ook vermelden dat ik al het sponsorgeld heb gegeven (behalve de 20 euro van de buurman, die ik moest bewaren voor zwerfhondjes) voor de bouw van het nieuwe Jombas. Het is niet genoeg om alles te dekken, maar het zal zeker helpen en ze waren er erg blij mee. Ik zal verdergaan waar ik gebleven was, het weekend van 9 en 10 augustus, een weekend om nooit te vergeten! Father Bapu (de priester) had mij uitgenodigd om een weekend met hem mee te gaan, de plaatsen die hij bezocht, en om een vriend mee te nemen. Dus gingen ik en Bart (een vriend van hier) samen met Father Bapu op pad. We vertrokken zaterdag vanuit Malindi om een bruiloft te bezoeken in het plaatsje Marafaa. Het begon met de kerkdienst waar Father Bapu ook de mensen toesprak. Overal waren versieringen en de mensen dansten heel uitbundig en zongen, supergaaf om te zien. Het waren alleen maar Kenianen en niet veel mensen krijgen de kans om echt zo dicht bij de Keniaanse cultuur te staan, dus ik ben daar heel dankbaar voor. De mis was in het Swahili en duurt ong 2/3 uur, dus we dommelden soms een beetje weg, maar als er een lied kwam, was er weer volop energie en vrolijkheid om ons opgewekt te houden. Aan het eind toen we weer een beetje weg aan t dommelen waren, sprak Father Bapu ineens in het Engels dat hij bezoekers had meegenomen en of we ons wilden voorstellen. We zijn toen naar voren gegaan en hebben een kerk bomvol met Kenianen toegesproken, ons voorgesteld en het bruidspaar gefeliciteerd, in t begin megaspannend, maar achteraf supergaaf. Hierna ging het bruidspaar ergens heen voor een fotoshoot en aan het eind vroegen ze of ik, Bart en Father Bapu ook met de bruid en familie op de foto wilden en hebben dat natuurlijk gedaan. Als afsluiter kwam de hele gemeenschap naar het huis van het paar, waar ze een megapan met eten hadden en iedereen een vol boord eten kreeg. (pilau, rijst met vlees, een typische bruidsmaaltijd) Het volgende ritueel was de bruidscake snijden. De bruid en de bruidegom snijden dan de cake in stukjes en voeren elkaar cake met de vork, hierna voeren ze familie en een paar (belangrijke) gasten. Wij werden ook gevoerd door de bruid, een hele eer en supergaaf. Wij kenden daar niemand, maar de gastvrijheid in dit soort gemeenschappen is echt eindeloos. Hierna verlieten we de bruiloft en gingen we naar Tarasa, de parochie van Father Bapu (2,5 uur rijden, Father Bapu moet dit elke dag 2x doen als hij naar ons projectje in Malindi komt) We sliepen hier en gingen die zondag naar de mis in Tarasa. Het was zoals gewoonlijk een Keniaanse levendige mis, waar we ons weer moesten voorstellen, dit keer was het minder onverwacht. Aan het einde van de mis haalden ze geld op voor de kerk en liepen ze meer dan 20 rondjes met een mandje, waarbij arme Kenianen echt megaveel geld uitgaven dat wij ons echt verbaasde. Alles lijkt hier bijna om geld te draaien, zelfs bij de kerk. Hierna was er een feestelijke lunch met heerlijk eten en gingen we terug naar Malindi om savonds met mijn gastgezin en een pilsje voetbal te kijken in een café, een topweekend! De week die volgde heb ik bij het projectje gewerkt en zoveel mogelijk spullen ingepakt, samen met Paul, om de verhuizing voor te bereiden. We hebben in die week ook nog een ander weeshuis bezocht waar vrienden van mij werkte. Ik vond het geen fijne plek. Het was echt megagroot, sommige ruimtes waren niet eens bezet en er zaten meer dan 100 kindjes. Je kon duidelijk zien dat het management nooit elk kind aandacht kon geven en je zag heel weinig echt vrolijke kindjes, alleen als je ze echt leuk toesprak verscheen er weleens een lachje. Terug bij Jombas was ik blij dat ik deel mag zijn van Jombas, waar ieder kind meestal vrolijk en blij is. Zaterdag en zondag waren niet heel speciaal. Ik ging naar het projectje omdat er gewoon veel te doen was en zondag naar de kerk en nog even langs vrienden. Maandag aan het begin van de dag was het wachten op Father Bapu die met een pick-up zou komen. Het Keniaanse wachten gaat: "Yes, we're almost through (hij was in gesprek met politie, over mensen die spullen van de Jombas-compound hadden gestolen), I'll be there in a few minutes." Vervolgens, 2 uur later is ie er. Hij kwam aan het eind van de middag en we hebben tot savonds spullen uit het huis gehaald en naar een gehuurde kamer gebracht, zodat ze beschermt zijn tegen regen. Ik was rond 9 uur savonds thuis. De afgelopen 2 dagen hebben we ook elke dag een paar trips kunnen maken naar de gehuurde kamer en een paar naar het nieuwe Jombas (in de plaats Sabaki) Dinsdag kwam ik kwart over 12 snachts thuis en gister 9 uur savonds. Deze ochtend is het wachten tot Father Bapu komt met de pick-up vanuit Tarasaa en vandaag verwachten we de laatste trips te kunnen maken. Om een beeld te geven van dingen die je hoort of meemaakt: Dinsdagavond bleef ik om een gegeven moment met 2 kindjes bij Jombas om het huis verder leeg te ruimen en de anderen waren in Sabaki of onderweg om de koeien te verplaatsen. Vervolgens viel de stroom uit en zaten we met zn drieen in een pikdonker huis met alleen mijn mobiel als licht en moesten we 2 uur wachten. Diezelfde avond kon Father Bapu pas om 1 uur naar huis rijden (2 uur rijden) en was hij dus pas om 3 uur in Tarasa. Hij zou om 5 uur op moeten staan en de mis om half 7 leiden, hij had zich verslapen. Zoals hij zelf wel lachend kon toegeven de volgende dag: "The bell rang and Father Bapu was still asleep." We hebben ook tijdensde verhuizing zakken mais moeten sjouwen met zn drieën, waarvan Paul en Father Bapu zeiden dat ze meer dan 90 kg waren. Gisteren was de eigenlijk de laatste dag dat we in het huis van Jombas zouden blijven. De landlady kwam kijken en we wilden de sleutels teruggeven, omdat we eigenlijk ook gisteren konden verhuizen en alles afronden als we heel hard ons best deden, maar de landlady wees het af. Ze wilden dat we eerst het hele huis zouden verven, alles herstellen en in spiksplinternieuwe staat zouden afleveren. Je kunt nagaan dat er, nadat er 6 jaar lang 30, soms 50 kinderen hebben gezeten er flink wat beschadigd is, dus het zal heel duur en veel werk zijn, terwijl het huis ook al beschadigd was toen het aan Jombas werd verhuurd. Father Bapu blijft een priester en zoals hij zelf zegt, wilt hij niet met gekke, jalourse mensen in discussie gaan, dus heeft gezegd dat hij alle verantwoordelijkheid neemt en dit zal doen. Een tegenvaller dus voor Jombas, maar we komen er wel. Zoals ik aan het begin zei ga ik morgen een weekje weg. Bart is hier maar tot 1 December en wilde graag nog door het binnenland reizen. Mij leek dit ook wel gaaf, dus morgenavond nemen we de nachtbus naar Nairobi (busrit van 12 uur) en gaan vervolgens met onze rugzakjes een week reizen in het binnenland met zn tweeën. Het zal zeker een geweldige ervaring worden Voor zover mijn avontuur in Kenia, Kwaheri!
De foto's van het oude Jombas en de kindjes, staan als het goed is online
-
21 November 2013 - 08:44
Sophie :
Heeee jooskeeee, ik heb niet echt meer originele reacties voor je.. Behalve dat alles wat je beleefd super gaaf is.. En ik gewoon in Nederland zit te leren, ik mis je. Veel plezier Joosie ! Xxxx -
21 November 2013 - 09:11
Caroline:
Hee Joost weer een mooi verslag uit jou hand! leuk dat er een vriend is. Ik hoop dat je reis mooi is!
De foto's geven mooi weer, waar je bent en wat je doet. Blij om deze te zien. Ik ga nog even voor je ouders uitvogelen hoe ze deze van je site af moeten halen, moeilijk moet dat niet zijn.
Hier is het echt herfst, Er is zelfs al nachtvorst geweest!
Je wist dat Marit nu ook op kamers woont? in Breda.
Luuk heeft het rijk alleen hier in ons huis. Ik vind het wel een beetje stil.
Blijf schrijven het is prachtig om te lezen!
Groet van Caroline -
21 November 2013 - 09:13
Erika:
Hoi Joost, ik had op de foto's al gezien dat je een bruiloft hebt meegemaakt. Inderdaad bijzonder dat je dit allemaal van zo dichtbij mag meemaken. Spannend dat je op reis gaat. Ga je ook nog naar zo'n National Park / Wildlife reservaat? Ben benieuwd of je ook olifanten en andere dieren te zien krijgt. Fijn dat het sponsorgeld goed besteed gaat worden. Ik ga trouwens ook verhuizen, vlak om de hoek bij je moeders werk (dat weet ze nog niet, haha!). Eindelijk ook een tuin, 12 meter diep en op het zuiden!! Veel plezier komende week en pas goed op jezelf. Groetjes, Erika -
21 November 2013 - 16:10
Jeanny:
Hé Joost, weer een super leuk verhaal. Schrijf je veel op in een dagboek? Het is erg leuk om over jaren weer eens terug te lezen wat voor avonturen je in Kenia hebt meegemaakt. Ook erg leuk dat je met een vriend het binnenland intrekt, zal ook weer erg leuk en spannend zijn. Wel voorzichtig zijn hé. Wij hebben de eerste sneeuw weer gehad, ik ben het dan ook weer gelijk beu, en koud dat het hier is!!!! Geniet van de zon en je binnenlandse reis. Ik ga nu je foto's weer bekijken.
Liefs Jeanny -
21 November 2013 - 20:52
Je Vader:
Nou Joost,
Dat zijn allemaal weer mooie gekke gebeurtenissen. Veel plezier met je reis!
Groeten van je vader. -
21 November 2013 - 21:20
Mama:
Hoi Joost,
Weer een prachtig verslag. Jammer dat we er zover vandaan wonen, anders had ik met liefde en plezier mee komen schilderen, m'n handen jeuken als ik het lees. Maar ja, daar hebben jullie weinig aan. Ik hoop voor Jombas dat het niet teveel gaat kosten, dat ze het geld voor de nieuwbouw kunnen gebruiken.
Ik wens je een hele goede, gezellige reis. Geniet ervan. En zorg goed voor elkaar.
Groetjes mama. -
22 November 2013 - 17:35
Adrie En Ingrid:
Hoi Joost, is weer een super verslag! Veel plezier in het binnenland, fijn met tweeën . GRTJES Ingrid -
26 November 2013 - 20:41
Annie Pijs-Bastiaansen:
Joost;
je laatste verslag van 21 nov. gelezen.
De Foto's van de bruiloft gezien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
