Afscheid nemen

Hallo vrienden en famillie,

Hier waarschijnlijk het laatste verslagje van Joost in Kenia, want na 6 maanden geweldige ervaringen opgedaan te hebben is morgen alweer dat de dag ik uit Kenia moet vertrekken. De laatste 2 weken waren dan ook best rare weken. Een heel dubbel gevoel, omdat het geweldig is om hier te werken, maar afscheid nemen blijft moeilijk. Deze laatste 2 weken had ik 3 ‘grote evenementen’ gepland. De eerste was vorige week zaterdag. Ik had een busje gehuurd en nam de Jombaskindjes mee naar Small Home, de plek voor de gehandicapten. Dit had ik vantevoren overlegd met Father Babu dat het goed voor ze zou zijn om te zien hoe leeftijdsgenootjes van hen met een beperking leven en dat ze toch blij mogen zijn, net als iedereen, dat ze gewoon kunnen lopen, rennen en praten. Van te voren had ik geen idee of ze het iets zou vinden of hoe ze het zouden oppakken, maar het was geweldig. Ze kregen een rondleiding en daarna gingen de Jombaskindjes zingen voor de kindjes van Small Home, waarna de kindjes van Small Home een acrobatisch optreden deden voor de Jombaskindjes. Vervolgens waren er een paar speeches waarin mijn werk bij Jombas en Small Home erg gecomplimenteerd werd en dat is natuurlijk altijd wel leuk om te horen. Tijdens lunch hielpen de oudere Jombaskindjes met het eten geven aan de gehandicapten en daarna speelden ze vrolijk spelletjes. Ik weet van mezelf dat toen ik de kindjes van Small Home voor het eerst zag, dat ik zwaar onder de indruk was en heb ongelooflijk veel respect en ben heel trots op hoe de Jombaskindjes het oppakten. Ze hadden echt een paar goeie banden opgebouwd, want toen ik een paar dagen later weer bij Small Home ging werken zeiden de kindjes van Jombas: “Greet Oliver!” en “Greet Sophia!”. Prachtig om te zien hoe behulpzaam en liefdevol ze waren. Na deze zaterdag was mijn laatste werkweek aangebroken. De week was nogal chaotisch. Maandag moest er een Jombaskindje naar het ziekenhuis met de Jombasmama en ik had ze wat geld gegeven omdat ze niks hadden. Vervolgens belde Father Babu dat hij op het moment ook niks had maar dat ze geld nodig hadden in het ziekenhuis dat ze anders niet wegmoesten. Ik had ook niks meer dus 2 uur onderweg van Jombas naar mijn huis, naar de bank, naar het ziekenhuis en daar het geld geven (wat Father overigens allemaal netjes heeft terugbetaald toen hij geld kreeg). Nu bleek dat Obediah malaria had en in het ziekenhuis moest blijven, waar ze geen eten serveerden. Father was niet in de buurt dus bracht ik ze avondeten, volgende ochtend vroeg ontbijt, lunch, avondeten, tot woensdag. Ondertussen werkte ik aan de andere kant van de stad bij Small Home en was bezig met mijn andere dingetjes voor afscheid plannen dus het was drukdrukduk. Woensdag was mijn laatste dag bij Small Home, tijd voor afscheid daar. Na lunch vroeg ik of iedereen bij elkaar wilde komen en toch met een beetje moeite bedankte ik ze voor alles en vertelde ik hoe erg ik ze ging missen, dat ze voor altijd een plekje in mijn hart hadden en ik ze never nooit zou vergeten. Ik had snoepjes voor ze en ze hadden voor mij ook een T-shirt van Small Home, waar ik heel blij mee was. Na een heel hard applaus en mooie speeches was het eerste afscheid soort van gereed. Ik deed het na lunchtijd, omdat een paar kindjes ’s middags ergens anders waren en ik zo van iedereen afscheid kon nemen. Ik bleef nog wel een paar uur werken, om daarna officieel tegen iedereen te zeggen dat ik ging en de poort uit te lopen. Ik had daar wel een heel speciaal momentje, wat een van de mooiste bijzonderste momenten uit mijn leven zal zijn denk ik. Bij Small Home heb ik een speciale band opgebouwd met Oliver, een jongen in een rolstoel die niet kan lopen en heel moelijk kan praten. In het begin zat ik veel met hem en probeerden hem ‘how are you?’ te laten zeggen, wat na een paar keer oefenen lukte, het klinkt dan als ‘Ou A U?’ Toen ik dit tegen de verzorgsters zei, zeiden ze ‘Neejoh, Oliver kan helemaal niet praten’ en toen ze het hoorde waren ze toch een beetje verbaasd. Vervolgens nam ik hem veel uit zijn rolstoel waarbij ik hem optilde en hij dan met zijn benen bewoog als ie aan het lopen was. We gingen dan naar buiten, zwaaien naar mensen en ‘Hello’ of ‘Bye’ proberen te zeggen. Hij lag dan altijd helemaal in een deuk, heel mooi was dat. Toen ik afscheid had genomen van iedereen en ik liep Small Home uit en ik keek terug was het heel bijzonder. Small Home bestaat uit een grote gang met daarnaast kleine kamertjes. Ik keek terug en de gang was helemaal leeg, op een persoontje na, Oliver in zijn rolstoel. Hij was aan het zwaaien en riep met een grote glimlach “Bye!” “Bye!”. Dat was zo mooi dat zal ik nooit vergeten. Een brok in mijn keel en zelfs als ik dit zo typ krijg ik het moeilijk haha, alsof het zo heeft moeten zijn. Na dit mooie afscheid waren de laatste dagjes voor Jombas aangebroken. Donderdag was ik naar het schoolhoofd nog gegaan omdat een van de kindjes geslagen was op de weg naar huis en we dat met het schoolhoofd wilde oplossen. De schoolleiders kennen me nu bij de school, omdat ik altijd degene ben die naar school gaat als er probleempjes zijn, als een guardian van de kindjes en vrijdag moest Daniel nog naar het ziekenhuis, waarna het geld weer op was, Father niet in de buurt was, dus ik weer naar het ziekenhuis ging om te helpen. Ik hoop niet dat dat problemen gaat opleveren als ik er niet meer voor ze ben. Zaterdag was het dan zover, afscheid bij Jombas. Ik had een hele georganiseerde dag gepland. Eerst naar Nakumatt (een supermarkt met een roltrap!) waar ik voor iedereen een sapje kocht, daarna naar het strand, lunchen bij een restaurant en daarna naar de krokodillenboerderij waar ze ook slangen hebben. Bij Nakumatt was het heel mooi om te zien hoe sommige kindjes rond het begin van de roltrap stonden (voor sommigen was het de eerste keer dat ze zoiets zagen) en bang waren en het heel spannend vonden om de stap te nemen om op de roltrap te gaan. Vervolgens op het strand gezwommen, gerend en gevoetbald (ik voelde me weer echt een klein kind haha lekker probleemloos rennen en spelen), lekker gelunched en krokodillen gezien. Toen terug naar Jombas en dan wordt het nog wel een beetje moeilijk. Na 6 maanden geleefd te hebben als broertjes en zusjes moet je afscheid gaan nemen. Ik had voor iedereen een armbandje met hun naam laten maken en riep ze een voor een bij me om iets persoonlijks tegen ze te zeggen en te zeggen dat als ze het armbandje zagen dat ze dan moesten herinneren dat Joost niets liever wilt dan ze zien lachen, dus dat ze dan moeten glimlachen Vervolgens riep ik iedereen bij elkaar en dat was een van de moeilijkste momenten van mijn leven. Na de zin ‘Now the time has come to say goodbye’ had ik voor me gevoel iets van 5 minuten nodig voordat ik de energie en kracht had om de volgende zin te zeggen. Zinnetje voor zinnetje kreeg ik toch gezegd wat ik wilde zeggen, dat ik altijd aan ze zou blijven denken en ze voor altijd in mijn hart blijven. Daarna iedereen een knuffel en met dikke tranen in mijn ogen de poort uitlopen. De kindjes zijn weeskindjes die niet snel huilen door emotie, maar veel moesten wel huilen en hoorde later dat ze ’s avonds niet wilde eten. Mijn broertjes en zusjes<3, heb prachtige herinneringen met ze die altijd bij me zullen blijven. Nou die avond dus een beetje bijkomen in Malindi en de volgende dag weer het volgende afscheid, van mijn meeste vrienden in Malindi. Ik had een barbecue georganiseerd, waarbij ze 2 geiten hadden geslacht een iedereen lekker kon genieten. Bijna iedereen was gekomen, Cocky en Everlyne van Kenia Xperience, mijn vrienden van de garage van Kamotho, de vrienden van rond de shop van Rose, Father Babu, Mary, Sam, Paul, Daniël, vrienden van Rose die weleens hier in het huis komen, Joseph en Connie en misschien nog wel een paar die ik nu ff over het hoofd zie. Het was heel gezellig en ik heb nu officieel een certificaat dat ik ontwikkelingshulp heb gedaan! Aan het eind van de dag was het daar ook weer afscheid nemen en voor Daniël, Sam, Paul en Father Babu had ik nog iets speciaals. Father Babu zie ik als het goed is vandaag nog dus daar heb ik nog niet echt afscheid van genomen, maar bij Sam, Paul en Daniël was het iets moeilijker. Het echt goeie vrienden van mij geworden. Ik heb laatste sponsorgeld (begin deze maand heb ik overigens ook nog sponsorgeld aan Jombas gegeven, dat ze de vloer kunnen afmaken) gebruikt om Sam te sponsoren, hij heeft 2 dochtertjes en een vrouw en verdient 7000 Sh (ongeveer 70 euro) per maand en is echt een geweldige kerel die wel wat hulp kan gebruiken. Verder heb ik ook Paul’s zoontje Joël met schoolgeld tot het einde van dit jaar gesponsord. Voor alle drie had ik nog iets om mij te herinneren en het was best moeilijk doei te zeggen, ik heb onwijs veel van ze geleerd. Wat ik heel bijzonder vond was toch wel Sam. Hij had het er echt moeilijk mee dat ik wegging en had niks om mij te geven om hem te herinneren. Vervolgens trok ie zn shirt uit, zei dat ik die voor hem moest dragen in Nederland om hem te herinneren en liep zonder shirt de garage uit. Voor mij is zoiets echt heel speciaal, al helemaal als je weet dat zulke mensen al bijna geen goeie kleding hebben en voor iets als een afscheidsfeest de beste kleren dragen die ze hebben. Het zijn echt hele speciale mensen hier. Na dit afscheid heb ik de zondag met Kamotho en Maina, een andere vriend van Kamotho en mij, afgerond met een pilsje en zit ik hier nu op maandagochtend dit verslagje te schrijven. Het zijn moeilijke maar hele mooie dagen geweest. Morgenmiddag vertrek ik uit Kenia en woensdagochtend kom ik heel vroeg, rond 6 als het goed is, aan in Nederland. Ik heb toch wel zin om iedereen weer te zien in Nederland, ondanks de geweldige vrienden en broertjes en zusjes hier, blijft Breda mijn thuis. Ik weet nog niet of dit het laatste verslagje is of niet, dat zullen we nog wel zien. Voor iedereen hopelijk tot snel, overmorgen ben ik er weer!:)

Kwaheri!