Het Keniaanse leventje

Hallo vrienden en familie

Hier weer een nieuw verslagje uit Kenia! Ik probeer me nu te concentreren op het schrijven van het verslagje, wat een beetje lastig is omdat de buren superharde muziek draaien. De meeste ramen hebben geen glas, maar zijn soort van tralies met gordijnen ervoor dus kan ik heerlijk meegenieten van de verschrikkelijke muziek van de buren haha. Net als elke zaterdagochtend heb ik net me zoveelste wasje weer gedaan die nu buiten aan het drogen is en heb nu ff tijd voor mezelf. De tijd vliegt echt de laatste tijd, volgende week alweer de laatste week van Februari en daarna komen paps, mams en Tessa, zin in! Nou dan zal ik jullie nu vertellen hoe alles bij Jombas en Small home gaat (het projectje met de gehandicapten). De dag na mijn vorige verslagje had ik mijn eerste werkdagje bij Small home. Ik was er al eerder geweest dus wist wel hoe het eruit zag. Het heeft een groot gebouw met een stuk grond eromheen en is heeel veel verder in zn ontwikkeling dan Jombas. Het is naast een school gelegen, waar het 2 klaslokalen voor zichzelf heeft om de kindjes die kunnen praten, maar heel langzaam kunnen leren les te geven. De kindjes die alleen lichamelijke beperkingen hebben, maar geestelijk helemaal in orde zijn, gaan gewoon naar die school. Het huis zelf heeft een grote keuken met 2 koks, een ruimte voor fysiotherapie (waar de kindjes die niet kunnen lopen/zitten oefenen) met 2 fysiotherapeuten, een ‘classroom (waar de kindjes die niet kunnen praten of die moeten wachten voor de fysiotherapie zich vermaken met spelletjes of gewoon zitten in de rolstoel) waar ook iemand is om op de kindjes te letten, een eetkamer, uiteraard kantoortjes voor de leiding, een slaapzaal voor de jongens (20 jongens) en een slaapzaal voor de meisjes (20 meisjes). Op de slaapzalen zijn altijd 2 vrouwen die op de kindjes letten, vooral ’s nachts, omdat de kindjes niet zelf naar de wc kunnen, zichzelf niet kunnen wassen etcetera, hier moet dus allemaal voor worden gezorgd. Buiten hebben ze een hele goeie ‘boerderij’. Een stuk grond waar ze zelf groente verbouwen die ze elke dag eten, bananen, avocado’s, 3 grote koeien voor melk en konijnen voor vlees (helaas Tessa) en op de boerderij 2 werknemers die zorgen dat het goed loopt. Verder hebben ze nog iemand voor het schoonmaken en iemand voor het kleren wassen, een hele organisatie dus! Mijn eerste werkdag wist ik wel wat ik moest verwachten, maar het bleef toch wel confronterend. Je wilt dat met sommige kindjes spelen, maar ze kunnen niet praten, alleen in hun rolstoel zitten of op de grond liggen en schreeuwen huilen en gelukkig ook soms lachen (niet iedereen). Het schokkendste voor mij was een jongen die zwarte vlekken op zn arm had. Eerst vroeg ik me af waardoor dat kwam, maar toen hij later ging huilen en ik hem ging troosten ging hij ineens als een malle vol in zn eigen arm bijten. Ik schrok me rot en wist echt niet wat ik moest doen, maar gelukkig kwam er iemand mij helpen die hem weer rustig kreeg. Op dit moment weet ik wel welke kindjes een beetje kunnen communiceren en met welke je alleen maar kan zitten en met ze proberen te kalmeren. Alle kindjes zijn al echt mijn vriendjes geworden en ik kijk nu hetzelfde tegen ze aan als mijn broertjes en zusjes als Jombas, dat ze gehandicapt zijn komt niet echt meer in me op als ik met ze speel. De dagen bij Small Home werk ik het begin van de dag in de keuken (alle groenten, tomaten etc. snijden tot er genoeg is voor lunch en avondeten), tijdens pourage (pap) tijd, rond 11 uur, help ik met het voeren van de kindjes en ook tijdens lunchtime, omdat er heel wat kindjes zijn die niet zelf kunnen eten door een spasme of andere dingen. Voorderest help ik soms met lesgeven van de kindjes, help op het boerderijtje of met de fysiotherapie. Ook loop ik weleens met een kindje waarvan ik denk dat ie de hele dag alleen maar in zijn rolstoel binnen zit, naar buiten en langs de boerderij. Een kindje waar ik al een beetje een speciale band mee heb (Oliver) kan niet praten (hij begrijpt alles wel en kan heel veel aanwijzen en verschillende geluiden maken) nam ik dan mee naar buiten en hij moest zo lachen de hele tijd als hij een vogeltje zag of als we bij de koeien kwamen. Die herinneringen van zo’n blij kindje door vogeltjes en koeien, terwijl we als het ware gewoon in zijn achtertuin waren, zullen me wel voor altijd bij blijven hopelijk. Nou dat was Small Home voor nu. Bij Jombas zijn er ondertussen (gelukkig) ook al wat dingetjes verandert. Er is cement in de corridors (het huis heeft 2 corridors, ben het nederlandse woord gewoon vergeten haha, maar die ruimtes die er zijn als je binnen komt door de voordeur) en daar staan de bedden van de kindjes nu en daar slapen ze onder een goed en stevig dak. We hebben ook 2 ‘nieuwe’ werknemers sinds deze week die helpen. Een meisje (wees) die Father Babu al heel haar leven kent is uit Nairobi gekomen om te helpen en te werken en die helpt Antie Grace met het wassen en koken. Ook is nu Daniël teruggekomen die er rond Kerst was en hij is de watchman (beveiliger) ’s nachts en overdag zorgt hij voor de koeien en geiten. Het is altijd leuk en gezellig om een bekend gezicht terug te zien (Daniël is ook een vriend van mij) en ook het meisje uit Nairobi is heel aardig. Antie Grace hoeft nu niet alles meer alleen te doen dus die is ook hartstikke blij. Ergens begin deze maand was ik ook met Sam, Antie Grace en de kindjes naar het strand gegaan. Antie Grace (een vrouw van rond de 40) woont nu ongeveer een jaar aan de kust, maar het was haar eerste keer dat ze de zee zag. Ze vond het prachtig en het leverde vragen op als “What are those white things on the water?”, waarvan ik zei dat dat hetzelfde schuim was als bij klerenwassen, heel apart en heel leuk. Deze maand heb ik verder nog van het hout dat over was van het dak een kast gemaakt (iedereen complimenteert mij hier daarover dat ie zo goed werkt en stevig is) en een boom omgehakt en bosjes verwijdert. Gisteren kwamen de kindjes nog voor lunch terug van school en zeiden dat de leraren hun hadden vertelt een ouder naar school te sturen. Antie Grace en Father Babu waren er niet dus ging ik naar de school. Ik zei daar dat ik kwam namens Father Babu en vervolgens een vergadering van 5 uur (in het Swahili, ik verstond vrij weinig haha) bijgewoond tussen de Keniaanse mama’s. Een aantal Keniaanse dingen die ik wel grappig vond daarvan wil ik wel met jullie delen. In Kenia gaat zoiets ongeveer zo: Wanneer de vergadering begint (een afgesproken tijd om 10 uur) zit je met een aantal Keniaanse mama’s in een klaslokaal ieder in je eigen kleine schoolbankje. Tijdens de vergadering komen meer en meer mama’s en een paar papa’s binnen gelopen (bijna niemand in Kenia komt op tijd) en 3 uur later zit je met zn drieën in een schoolbankje gepropt en moeten er voortdurend stoelen bij worden gehaald, omdat er nieuwe ouders komen die geen zitplaats hebben. Verder was het voor de mama’s waarschijnlijk de eerste keer dat er een blanke bij hun vergadering zat, want het duurde bij mij het langst voordat er iemand bij mij bankje kwam zitten. Er was zelfs een mama die naar mijn bankje werd gewezen, maar daar weigerde te gaan zitten en bij 2 andere Keniaanse mama’s aanschoof. Ik moest een beetje denken aan zo’n filmpje waar zoveel ophef over was dat een blanke vrouw in het vliegtuig weigerde naast een zwarte man te gaan zitten. Omgekeerde wereld hierzo haha, maar ik vond het niet erg of iets, voor hun is het ook raar. De vergadering duurde van 10 tot 3 uur ’s middags en de ‘lunch’ bestond uit een flesje fris. De flesjes werden opengemaakt waarbij de dopjes op de grond vielen. Ik dacht aan het eind van de vergadering “oh ik ga die oprapen, want die vinden de kindjes van Jombas leuk om mee te spelen”. Toen de vergadering was afgelopen bleek ik niet de enige te zijn want ook ongeveer 4 andere papa’s en mama’s gingen ze snel oprapen. Welkom in Kenia waar 5 volwassen na een vergadering de snelste proberen te zijn om flessendopjes op te rapen om mee naar huis te nemen haha. Nou vervolgens kwam ik terug in Jombas en kwam mijn kleinste broertje op mijn schoot zitten en toen ik 5 minuten later keek was ie aan het slapen, dat was weer wel superlief en daaruit blijkt toch weer wel een beetje hoe vertrouwt ze nu met me zijn en hoe moeilijk het wordt om weg te zijn. Verder hier in Kenia heeft mijn maat Paul een baan gevonden, wat hier heel erg moeilijk is, dus was ik heel blij voor hem, net als hijzelf. Hij repareert nu lampen en alles met elektriciteitsdraden in een hotel, een baan die aansluit bij de studie die hij heeft gevolgd, maar waar hij geen geld voor had om op te gaan voor het diploma. Ik zie hem geregeld en het gaat nu weer helemaal top met hem! Deze paar weken waren voor mijzelf soms wel een beetje lastig, omdat ik hoorde dat het met oma heel erg slecht ging. Als je te horen krijgt dat het slecht gaat thuis en je zit in Afrika kan je niet veel doen, wat het soms lastig maakt, behalve elke dag een gebedje voor oma natuurlijk. Het heeft misschien wel geholpen, want gelukkig hoorde ik gisteren dat het weer een stukje beter ging. Heel veel beterschap oma, als het goed is komt er nog een kaartje aan! Ik mis dan soms wel om thuis te zijn, maar werd dan weer wel eergisteren met zoiets geconfronteerd. Op school hadden ze gezegd dat het ‘nieuwe’ jongetje Peter zijn klasgenootjes sloeg. Op Jombas doet hij zoiets niet, maar ik zag wel dat hij niet heel vrolijk was. Verder is ie wel als mijn broertje dus kan ik hem meestal aan het lachen maken, maar ook dat lukte toen even niet. Ik vroeg dan of ie bij mij kwam zitten en vroeg hem “Uko wapi smile?” (waar is je glimlach?), waarop ie antwoorde “Mjanaheri” (waar ie vandaan komt). Ik vroeg hem of ie zijn thuis miste en hij knikte ja. Zo’n kindjes mist dan ook thuis, maar zijn gezin en huis is er gewoon niet meer en er is geen mogelijkheid dat ie niet meer naar huis kan, de harde realiteit en heel sneu, dus heb ik ook niks te klagen, ik ben er over iets meer dan een maandje gewoon weer;) Nog 1 leuk dingetje: Ik loop elke dag na mijn projectje naar Rose haar winkel en begroet dan mensen in het Swahili. De kindjes zeggen heel vaak Chou omdat dat hun manier is van een blanke begroeten en hier zoveel Italianen zijn. Ik liep dus laatst naar de winkel toe toen ik langs een kindjes met haar mama kwam die ik weleens begroet. Het kindje riep ‘Chou’ waarop de mama boos tegen haar dochter zei: “Huyu si mzungu, wewe!”. (Hé jij, hij is helemaal geen blanke) Toch een beetje een bevestiging dat ik langzamerhand een echte Keniaan aan het worden ben haha. Nou dit was dan weer een verslagje van Joost uit Kenia, ze worden steeds langer haha. Het gaat top hierzo en iedereen weer bedankt voor de leuke reacties en het volgen en voor paps, mams en Tessa: Tot over een weekje, wiehoee!

Kwaheri!